Que a maxia non deixe de viaxar.

Credes na maxia? 

Desilusionaríame moito que alguén agora mesmo, lendo isto, teña dezasete ou setenta e un anos dixese que non, pois a maxia naceu con cada un de nós. Desde entón estamos feitos dela, por moito que conforme medramos intenten facernos crer que todos estamos feitos da mesma pasta, que non somos especiais. 

Sómolo. Dentro de cada un de nos, desde o mesmo día que viñemos ao mundo vive unha maxia diferente, que pode esconderse e non querer ver a luz do sol nunca máis, pero que, tarde ou cedo, teremos que deixala saír.

Non só a atopamos nas persoas, que é onde mellor se esconde, pois gústalle estar en cada latexo do corazón, en cada momento que nos deixa sen alento, en cada bico, en cada carreira, en cada despedida...pero que hai da maxia do outono? As follas das árbores tornan as cores, pasando por todas as fases da mesma vida, dende o enerxético verde da xuventude, ata o cansado e sabio cor cobre cando a vida está a punto de írsenos. 

A maxia, presente en cada mirada entre dous descoñecidos que desexarían coñecerse, no arrecendo do pelo de túa nai, nas mans fortes de papá, e na risa indomable do cativo da casa. A maxia, que sempre fai mellores eses abrazos de despedida, esas lágrimas no rencontro despois de meses, esa forza necesaria para correr os últimos cen metros.

A maxia, que te fai atoparte a quen nunca imaxinaras cando menos te esperas, que deixa que as cartas se barallen soas, dándoche tantos momentos bos coma malos, pero sempre ensinándoche a parte fantástica de ambos.

Para ser sinceros, a verdade é sempre unha ilusión, polo que a peor decisión que podemos tomar é decidir ver a vida cos ollos dunha persoa maior.

Non quero dicir con iso que os adultos non teñan maxia, senon que os nenos saben mellor como aproveitala.

Desa rapaza que sempre mirará o mundo con ollos de nena pequena, a ese mago que lle ensinou a disfrutar da maxia do momento. 

Grazas.