viernes, 18 de octubre de 2013

" Todo comezou porque ela lera nun libro...

que unha persoa non morre definitivamente mentres que alguén se lembre dela, que todos ficamos vivos dalgún xeito na memoria dos seres que nos quixeron."

A entrada de hoxe, é especial, non só polo feito de estar escrita na miña lingua materna, o galego (pido perdón adiantadamente polos lectores que non poidan entendela). Tamén é especial porque falo dun deses libros que te deixan marcado, que o acabas de ler e te sintes unha nova persoa, con ilusións renovadas e con ganas de facerlle ver ao mundo que non nos vai chegar o tempo para descubrir todas as increíbles oportunidades que nos brinda a vida, só polo feito de vivir.
Falo de "O único que queda é o amor", de Agustín Fernández Paz.
Teño que dicir que ao ser o meu escritor favorito xa me esperaba disfrutar do libro, pero o título, para os que non leestes nunca a Agustín, hai que dicir que xa nos invita a lelo e disfrutalo.
En dez relatos curtos, podremos descubrir os fios que unen as vidas da xente, a ledicia do amor correspondido, e a amargura dos desenganos. O vacío que se sinte ao perder a túa metade, e o desespero de saber que está cerca aínda que ti non a atopases aínda.
E como xa dixen ao principio, esta é unha entrada especial, para un libro especial, pero tamén quero que sexa para unha persoa especial. Unha persoa que me acompaña desde hai meses e que pouco a pouco me está facendo descubrir todo iso do que Agustín fala. Grazas por aparecer, Álex, e grazas por quedarte.

miércoles, 9 de octubre de 2013

"¿ Pero qué sentiría...

al contemmplarla?¿Volvería a brillar los ojos del hombre como entonces, como cuando ella nos upo apreciarlo? ¿O sentiría él compasión porque ella había envejecido, porque las primeras arrugas surcaban su rostro, porque las preocupaciones y el miedo habían dejado en él sus huellas?"

Si, los tiempos han cambiado, las cosas ya no son lo que eran, y hacer un viaje a Nueva Zelanda no dura meses. 
Por supuesto que las cosas han cambiado. Pero echad la vista atrás 200 años, y decidme, ¿permitiríais a vuestro padre  que se jugase vuestra mano con un desconocido a las cartas? Añadiéndole que el hombre con el que te vas a casar te espera al otro lado del mundo y de él no sabes más que su nombre.
Pero bueno, quién sabe, puede que el destino te tenga algo preparado allí. Tal vez te enamores de la persona equivocada. Tal vez tengas que dejar todo lo que conoces y las comodidades a las que estás acostumbrado para encontrar la verdadera felicidad. Tal vez el amor, y sólo el amor es capaz de limpiar el alma sucia de las personas.

A parte de hacer reflexionar, Sarah Lark nos lleva a una época en la que las mujeres siempre se encuentran bajo el mandato del hombre, pero nos presenta a dos mujeres luchadoras, con ilusiones y unidas por su incierto futuro en Nueva Zelanda.
Esta autora, aunque alemana, siente gran afecto por Nueva Zelanda, como podemos observar en esta trilogía (En el País de la Nube Blanca, La Canción de los Maoríes, El Grito de la Tierra).
De la mano de Gwyneira y Helen, nos embarcamos en un viaje que nos hará apreciar la libertad, conseguirá que recuperemos la ilusión y que conozcamos, poco a poco la cultura de los maoríes.