viernes, 18 de octubre de 2013

" Todo comezou porque ela lera nun libro...

que unha persoa non morre definitivamente mentres que alguén se lembre dela, que todos ficamos vivos dalgún xeito na memoria dos seres que nos quixeron."

A entrada de hoxe, é especial, non só polo feito de estar escrita na miña lingua materna, o galego (pido perdón adiantadamente polos lectores que non poidan entendela). Tamén é especial porque falo dun deses libros que te deixan marcado, que o acabas de ler e te sintes unha nova persoa, con ilusións renovadas e con ganas de facerlle ver ao mundo que non nos vai chegar o tempo para descubrir todas as increíbles oportunidades que nos brinda a vida, só polo feito de vivir.
Falo de "O único que queda é o amor", de Agustín Fernández Paz.
Teño que dicir que ao ser o meu escritor favorito xa me esperaba disfrutar do libro, pero o título, para os que non leestes nunca a Agustín, hai que dicir que xa nos invita a lelo e disfrutalo.
En dez relatos curtos, podremos descubrir os fios que unen as vidas da xente, a ledicia do amor correspondido, e a amargura dos desenganos. O vacío que se sinte ao perder a túa metade, e o desespero de saber que está cerca aínda que ti non a atopases aínda.
E como xa dixen ao principio, esta é unha entrada especial, para un libro especial, pero tamén quero que sexa para unha persoa especial. Unha persoa que me acompaña desde hai meses e que pouco a pouco me está facendo descubrir todo iso do que Agustín fala. Grazas por aparecer, Álex, e grazas por quedarte.

1 comentario:

  1. Que relato foi o que máis che gustou?

    http://bolboretasdanzareiras.blogspot.com.es/

    ResponderEliminar

¡ Gracias por comentar y leer !